ฉันเป็นเพื่อนคุณนะ อย่าทำอะไรพวกเราเลยจ๊า
ทุกคนอย่าลืมทำการบ้านที่คุณครูสั่งนะคะ เอาละ วันนี้พอเพียงเพียงเท่านี้ แล้วพบกันตอนเปิดเทอมนะคะ” เสียงใสๆดังขึ้นหน้าห้อง ผู้เรียนในห้องยืนตรงคารวะ ร่างนั้นก็เลยเดินออกมาจากห้องตรงไปยังห้องเช่าคุณครู…“เป็นอย่างไรกันบ้างจ๊ะ คุณครูอร” คุณครูกลางคนที่นั่งอยู่ด้านในห้องพักคุณครูกล่าวทักเมื่อมองเห็นหญิงสาวเดินเข้ามา “ก็อ่อนเพลียหน่อยเดียวแหล่ะจ้ะ แม้กระนั้นอรช่างเถอะ แล้วนี่คุณครูจะกลับกรุงเทวดาวันนี้เลยหรือไม่ค่ะ” หญิงสาวถามยิ้มๆคู่เจรจาก้มศีรษะให้ “อือ พี่กลับดีมากกว่า แล้วประเดี๋ยวใกล้ๆค่อยมาตรวจข้อสอบ แล้วอรจะกลับด้วยหรือไม่” อรชาติชั้นวรรณะสั่นศีรษะ “ไม่หรอกจ้ะ อรอยู่ตรงนี้ดีมากกว่า ไม่ต้องการที่จะอยากกลับไปกลับมา” คุณตอบ “ต้องการอยู่เฝ้าสถานที่เรียนผู้เดียวก็ตามใจ พี่กลับดีมากกว่า” คุณครูรุ่นพี่เย้าแหย่ ก่อนที่จะลุกออกมาจากห้องเช่าคุณครูไป…อรชาติชั้นวรรณะยืนมองดูสนามฟุตบอลด้านในสถานที่เรียนผ่านหน้าต่างห้องเช่าคุณครู สาวน้อยวัยยี่สิบสี่ปี ผิวขาวนวล บริเวณใบหน้าเรียวได้รูป ไม่มีเครื่องแต่งหน้าแต่งแต้ม ริมฝีปากแต้มลิปสีอ่อน ผมประบ่า รูปร่างสูงเปรียวภายใต้เสื้อแขนยาวสีขาว กระโปรงสีกรมท่า กริยาท่าทางมารยาทสมกับเป็นคุณครูประจำสถานที่เรียนที่นี้ คุณหวนคิดกลับพลางยิ้ม วันนี้ของปีที่ผ่านมา แม่ของคุณแย้งหัวชนกำแพงในวันที่คุณกล่าวว่าคุณขอย้ายมาเป็นคุณครูตรงนี้ ทั้งที่คุณเป็นคุณครูสอนอยู่ในสถานที่เรียนมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทวดาอยู่แล้ว เพื่อนพ้องๆคุณครูต่างพากันตะลึงงันเมื่อรู้ดีว่าคุณขอย้ายมาอยู่สถานที่เรียนเล็กๆปริมณฑล แทบชิดกับชายแดนของประเทศ ไม่มีผู้ใดรู้เหตุผลหรือความนึกคิดของหญิงสาวว่าทำไม สตรีตัวผู้เดียว ลีลาเปราะบาง ก็เลยขอขับไล่ตนเองออกมาอยู่***งไกลความรุ่งเรืองขนาดนี้…“อรอยากอยู่กับธรรมชาติมากยิ่งกว่าจ้ะ…” คำตอบที่ทุกคนได้ยิน จะเช่นเดียวกันแทบทุกครั้ง คนไม่ใช่น้อยทายใจว่าคุณอาจจะมีความรักแล้วอกหัก ก็เลยจำต้องหนีเรื่องจริงออกไป คุณแค่เพียงยิ้มรับคำคาดคะเนพวกนั้น…หญิงสาวกลับเข้าที่พักคุณครูซึ่งอยู่ข้างหลังสถานที่เรียน คุณวางกระเป๋าและก็แฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ พลางบิดตัวด้วยความเมื่อยล้าขบ วันพรุ่งก็ไม่ต้องไปสอนแล้ว คุณแค่เพียงไปนั่งตรวจเอกสารที่ห้องเช่าคุณครูเพียงอย่างเดียวอรชาติชั้นวรรณะถือผ้าที่เอาไว้สำหรับเช็ดตัวที่ห้อยอยู่บนราวและก็เดินเข้าส้วมที่อยู่ข้างหลัง หญิงสาวถอดเสื้อแขนยาวออกมาจากร่างและก็ปลดตาขอกระโปรง รูดออกมาจากปลายขา แล้วก็ปลดซับในสองชิ้นในที่สุดออกมาจากร่างไป คุณมองดูกระจกมองรูปร่างตนเองพลางยิ้ม บริเวณใบหน้าสวยขาวสะอาดลาดลงสู่เนินทรวงอกที่สดชื่นอ้วนอิ่มด้วยสาว ผิวขาจนถึงแลเห็นเลือดฝาดแดงอ่อน จุกนมสีชมพูอ่อนจางโผล่พ้นจากสองเต้าเพียงแต่นิด สายตาคุณไล้ลงมา ผ่านหน้าท้องราบเรียบไม่มีไขมันส่วนเกินจนถึงมาถึงเนินเนื้อโหนกนูนที่ประดับโดยการใช้ดงแพทย์ยดำขำที่แซมขึ้นกระจายอย่างมีความเรียบร้อยทั่วทุกคนขา ลาดลงไปในร่องรอยแยกที่ผ่ายาวหายไปข้างหลังคุณบิดกายอีกทีก่อนที่จะเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำจ่ายคราบไคลที่เกิดขึ้นจากการทำงานมาตลอดวัน…หญิงสาวก้าวออกมาจากส้วมตรงไปยังโต๊ะแต่งตัว ร่างพันด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ คุณบรรจงหวีผมที่พึ่งพิงสระเสร็จใหม่ๆแม้กระนั้นก็จำต้องหยุดชะงักเมื่อมีความคิดว่ามีเงาร่างของใครสักคนยืนอยู่หน้าประตูห้อง คุณรีบถือเสื้อคลุมขึ้นมาใส่ในทันทีและก็เดินไปที่หน้าประตู “คนใดกันแน่น่ะ…” คุณถามเบาๆเอียงหู ได้ยินเหมือนเป็นเสียงเด็กกำลังร้องไห้ “หนูเองจ้ะ..” เสียงตอบกลับมาเบาๆอรชาติชั้นวรรณะนิ่งคิดซักพักก็นึกออกว่าเป็นนงนุช ผู้เรียนในห้องของคุณเอง ก่อนที่จะเปิดประตูให้ “เข้ามาสิจ๊ะ..” คุณกล่าวพลางดึงร่างนั้นเข้ามาในห้อง แม้กระนั้นจำต้องตกอกตกใจเมื่อมองเห็นนงนุชนั่งร้องไห้อยู่หน้าบันได “…อุ๊ยแล้วนงนุช เป็นอะไรไปเนี่ย” บริเวณใบหน้าผ่องใสของเด็กผู้หญิงวัยสิบหกเต็มไปด้วยคราบเปื้อนน้ำตา คุณเดินตามอรชาติชั้นวรรณะเข้ามาในห้องพลางสะอึกสะอื้น “กำเนิดอะไรขึ้น..” หญิงสาวถามอย่างร้อนรุ่ม “สมอำนาจ…สมอำนาจจ้ะ..” คุณสะอึกสะอื้นกล่าว อรชาติชั้นวรรณะย่นคิ้ว อาจจะคือผู้เรียนมอห้า ซึ่งโด่งดังว่าเป็นอันธพาลประจำสถานที่เรียน “เค้าเพราะเหตุใดหรอ เล่าให้คุณครูฟังสิ” คุณรีบถามพลางมองเห็นว่านักเรียนสาวของคุณซูบผอมซูบไป นงนุชเพียรพยายามกลั้นเสียงสะอื้นก่อนเล่าให้คุณครูของคุณฟัง…หกนาฬิกาเย็นของเมื่อวานนี้…นงนุชนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหลังอาคารใหม่ ซึ่งเป็นรอบๆสำหรับใช้เรียนวิชาทำการเกษตร แม้กระนั้นคุณจำต้องเงยมองดูเมื่อมีความคิดว่ามีคนยืนค้ำคุณอยู่ “มีอะไรหรอ สมอำนาจ” คุณถามอย่างคิดอารมณ์เสียที่มีคนมากัดกันการอ่านหนังสือโดยเฉพาะร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้ เนื่องจากกิตำหนิคำศัพท์เรื่องความเกกมะเหรกเกเร เป็นอันธพาลของเขา ทำให้คุณไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้ สมอำนาจยิ้มให้ “ไม่มีอะไรหรอก นึกถึงก็เลยเดินมาหาน่ะ” เขากล่าวขึ้นมาซนๆทำให้คุณย่นคิ้ว ธรรมดาแล้วเขาไม่เคยพูดเล่นกับคุณแบบงี้มาก่อน “อย่ากล่าวบ้าๆน่ะ…” คุณขยับเขยื้อนตัวยืนขึ้น “…ฉันไปนั่งที่อื่นๆก็ได้” “ไปไหนเล่า…” สมอำนาจกล่าวพลางดึงมือคุณ ทำให้คุณตกอกตกใจเนื่องจากไม่คิดว่าเขาจะกล้า “…กว่าจะได้คุยกันสองต่อสองแบบงี้ อยู่คุยกันก่อนสิ” “อย่าเล่นพิเรนทร์นะ ฉันเรียกให้คนช่วยจริงๆด้วย..” นงนุชเก้ๆกังๆอย่างตกใจ เขาหัวเราะ “เย็นแบบงี้ ใครๆเค้าก็กลับไปอยู่บ้านกันหมดแล้ว แล้วฉันว่าคุณอาจจะไม่ต้องการที่จะอยากเรียกคนใดกันแน่หรอก…” เขาล้วงมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกงจ่อกับคอของคุณ แววตาที่เขามองดูทำให้คุณยืนแข็งทื่อ “สมอำนาจ…” คุณเรียกด้วยความหวาดกลัว เหงื่อไหลไคลย้อยพลั่ก “…ฉันเป็นเพื่อนคุณนะ” เขายิ้ม***มไหม้เกรียม “ฉันไม่อยากให้คุณเป็นเพื่อนซักหน่อย ร้องขอให้เป็นแฟนดีๆเกลียด ถูกใจให้บังคับ มานี่…” กล่าวจบ มือชั้นยอดดึงแขนคุณให้เดิน อีกมือชั้นยอดจ่อมีดอยู่บนคอขาวนวล ทำให้นงนุชเป็นไปไม่ได้เลือก คุณเดินตามเขาเข้าไปในห้องเรียนเกษตรอย่างไม่กล้าดื้อ “โอ๊ย…” คุณร้องด้วยความตระหนกตกใจเมื่อถูกเขาผลักลงไปนอนอยู่บนผืนต้นหญ้าที่จัดแจงไว้สำหรับปูพื้นสนามฟุตบอล ทำให้คุณมิได้เจ็บอะไรมากสักเท่าไรนัก นงนุชหันไปมองดูร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้า “อย่าทำอะไรพวกเราเลยจ๊า พวกเราร้องขอ…” คุณเพียรพยายามขอร้อง แม้กระนั้นร่างสูงใหญ่นั้นยืนหัวเราะอย่างไม่สนใจ “ถ้าเกิดยอมเป็นแฟนเราดีๆก็สิ้นเรื่องสิ้นราว” ร่างนั้นกล่าวและก็เบาๆเดินเข้ามาหา “ยอมแล้ว…” คุณกล่าวอย่างจนมุม ร้องไห้พรากด้วยความหวาดกลัว “…ฉันยอมเป็นแฟนคุณแล้ว” เด็กวัยหนุ่มสั่นศีรษะ พูดเสียง***ม “เราไม่เชื่อเอ็งหรอก เอาแน่นอนดีมากกว่า เราว่าถ้าเกิด***เอ็งซักครั้ง คงมั่นใจกว่าคำบอกเล่าของเอ็งแน่นอน” คำบอกเล่านั้นทำให้นงนุชเกือบจะช็อค “อย่านะ..” คุณร้องไม่ทันขาดปาก ร่างที่ยืนอยู่ก็ทรุดลงมานั่งด้านข้างก่อนที่จะกดร่างคุณลงไปนอนกับพื้น สมอำนาจซุกไซ้บริเวณใบหน้าลงบนแก้มสวยและก็เพียรพยายามเกาะติดปากกับเด็กผู้หญิง นงนุชดิ้นรนหนี แม้กระนั้นมือที่เสมือนคีมเหล็กกอดรัดคุณไว้แน่นพลางลูบไล้ร่างกายจนถึงทั่วตลอดตัว “ว๊าย…” คุณร้องออกมาเมื่อมือที่วนเวียนอยู่รอบๆทรวงอกคุณนั้น จับสาบเสื้อคุณและก็ดึงออกอย่างแรงจนถึงกระดุมเสื้อหลุดกระจัดกระจาย เปิดเผยให้มองเห็นผิวกายขาวนวลด้านในโดยมีเพียงแต่เสื้อชั้นในตัวจิ๋วปกปิดสองเต้าอย่างล่อแหลมยังไม่ทันตั้งตัว นงนุชก็จำต้องผวาเมื่อเขาซุกบริเวณใบหน้าลงมาบนทรวงอกและก็เอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อคลำหาตาขอเสื้อชั้นใน “อย่านะ..” คุณร้องเสียงหลง รู้สึกเย็นวูบเมื่อตาขอเสื้อชั้นในหลุดจากกัน มือของเขาปราดมาที่ข้างหน้าและก็ดึงรั้งเสื้อชั้นในตัวสวยขึ้นไปอยู่บนเนินทรวงอก สมอำนาจเพ่งมองเต้านมขนาดพอดิบพอดีมือที่ขาวนวลไม่มีไฝฝ้ามลทินทั้งคู่เต้าตาเกือบจะถลน จุกนมยังไม่โผล่ออกมาจากเต้าด้วย มือทั้งคู่ของเขากดข้อมือของคุณไว้เหนือหัวแน่น ก่อนที่จะซบบริเวณใบหน้าลงกลิ้งเกลือกบนเต้าสวยอย่างหิวหิว “อุ๊ยตาย…” เด็กผู้หญิงผวาเมื่อริมฝีปากของเขาไล้เลียทั่วทุกคนอกและก็หวนกลับมาบนยอด ก่อนที่จะดึงเม้มเอาจุกนมเม็ดเล็กที่จมหายอยู่ในเต้าเข้าไปในอุ้งปากและก็ใช้ปลายลิ้นเกลี่ยไปๆมาๆอย่างเชี่ยวชาญ นงนุชแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว ชาไปอีกทั้งร่างเสมือนถูกไฟดูด จุกนมนุ่มถูกบอบช้ำจากเหตุเมื่อคืนนี้ สองเต้าแดงบอบช้ำเป็นปื้นด้วยแรงบีบเคล้นอย่างมากถ่วงของเขา ส่วนร่องนั้นแสบไปหมด อาจจะเนื่องจากแท่ง***เมื่อคืนนี้ที่กระหน่ำเนินคุณจนถึงถลอกปอกเปิกไปหมด คุณอาจจะไม่ต้องเอาการคนใดกันแน่อีกแล้วล่ะเนื่องจากต้นตอก็ตายไปแล้ว คุณสั่นศีรษะช้าๆแม้กระนั้นคุณมีปัญหาแล้วล่ะ… หญิงสาวก้มตัวใต้อ่างล้างมือพลางเปิดตู้ข้างล่าง ผงขาวบริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์วางเรียงอยู่เต็มตู้ คุณอุตส่าห์ทำเรื่องขอย้ายมาอยู่ตรงนี้เพื่อจะได้คุมสต็อกด้วยตัวเอง คนใดกันแน่จะนึกว่าคุณครูสาวใสซื่อบริสุทธิ์อย่างคุณ จะเป็นเอเย่นต์ใหญ่ประจำจังหวัดนี้ แล้วถัดไปจะให้คนใดกันแน่เป็นคนช่วยผสานกับเด็กส่งของล่ะ ในเมื่อเอกก็ตายไปแล้ว อุตส่าห์บอกมันแล้วว่าให้ปล่อยของล็อตนี้ให้เสร็จก่อน แล้วคุณจะนอนให้มัน***ให้หายต้องการเลย แม้กระนั้นมันสะเออะใจร้อน ดีสม ส่วนแบ่งก้อนในที่สุดของมัน คุณเก็บไว้เองก็ตามใจ สะเออะตายด้วยเรื่องทึ่มๆอาจจะต้องหาคนมาช่วยใหม่เสียแล้ว และก็ถ้าเกิดมันอยากได้อะไร คุณอาจจะจำต้องให้มันบ้าง มันจะได้ไม่โง่เง่ากับคุณอีก… หญิงสาวปิดตู้ล็อคกุญแจ ก่อนที่จะอาบน้ำ แปลงชุด แล้วออกไปตรวจเอกสารที่ห้องเช่าคุณครูตามเดิม
